Hosto jakintsuak
Zein ederrak diren orain zuhaitzen hostoak! Nola lortzen dute hainbat ñabardura euren koloreetan! Jakintsuagoak dira, udaberrian baino areago. Horixe da arrazoia. Orduan, bizitza bizitzara itzuli zen, eta hori behin eta berriro oihukatzen genuen, berdetasun zoragarria besarkatu nahian. Baina, ez ahaztu, neguko pentsamendua zen ez genuela berriro ikusiko. Enbor ilun, triste eta beldurgarri haiek adierazi bide zuten euren baitan jadanik ez zegoela deusik. Baina, oker. Emozioak irauli gintuen, sabel ilun hartatik kimu xumeak sortzen ikustean.
Orain, joan egingo zaizkigu, leun eta dotore. Erori, bai, baina zuhur, zaratarik gabe. Bada, jakintsuak dira. Ikasi egin dute, babestu eta gerizpea eman, eta maitaleei aterpea eskaini, fruituei lagundu eta zaindu. Jakintsuak dira, beraz, eta ez harroputzak. Udaberri garaian, itxaroten jakin zuten, eta loreei txanda eman, distiratzeko lehenak izan zitezen.
Orain, haize leunak, edo agian haize-bolada bortitzak, lurrera botako ditu, baina ez da arranguratik entzungo. Apal geratuko dira udazkeneko koloreek inguraturik. Euren ondoan ere lore xumeak eta kolore bizietako zuhaixkak izango dira. Eta bideak estaliko dituzte, eta espaloien zati batzuk ere bai. Desagertuz joango dira, baina lasai, bare, badakitelako enbor ilunaren baitan berriro eratzen ari dela bizitza.
Las hojas sabias
¡Cuánta belleza tienen ahora las hojas de los árboles! ¡Cómo pueden expresarse en tantos matices! Y es que, en su final, son más sabias que cuando lucieron lozanas y exultantes en primavera. Entonces, la vida volvió a la vida, y así lo gritábamos, y nos empeñábamos en abrazar aquel verdor con agradecimiento infinito. Pero, antes, incluso creímos no volver a verlas. Aquellos troncos tan oscuros, tan tristes y siniestros parecían decirnos que nadie los habitaba. Y, sin embargo, de nuevo volvió la emoción al ver salir un pequeño brote, muy pequeño, minúsculo, de aquel vientre oscuro.
Ahora se nos van, con delicadeza y elegancia. Caen, sí, pero discretas, sin ruido. Y es que son sabias. Han aprendido, han resistido, han cobijado, han dado sombra, han protegido encuentros amorosos, y han acompañado a los frutos y los han cuidado. Y es que son sabias, y nada arrogantes. Supieron, en su momento, esperar pacientes, y ceder turno a las flores, que fueran ellas quienes primero lucieran.
Ahora, una brisa, o tal vez una ráfaga fuerte, las hará caer, pero sin lamentos, discretas, rodeadas del color del otoño, de pequeñas flores, delicadas y discretas también, y de arbustos con frutos de colores vivos. Y ahí quedarán, ocultando el camino o cubriendo algo las aceras. Irán desapareciendo poco a poco, tranquilas, serenas. Saben que en el tronco oscuro se prepara de nuevo la vida.